W naszej parafii konsekracja kościoła miała miejsce w niedzielę 28 Października 1979r. czyli 25 lat po wybudowaniu i poświeceniu kościoła. Wprawdzie nasz kościół był poświęcony w 1954 roku i oddany wiernym ale nie był na tyle ukończony aby mógł być konsekrowany. Uroczystej Konsekracji dokonał biskup pomocniczy diecezji opolskiej ks. Wacław Wycisk w asyście ks. Wacława Schenka i ks. Jerzy Jonienca i proboszcza ks. Wolfganga Globischa. Dziś mija kolejna już 45 rocznica poświecenia-konsekracji naszej pięknej świątyni.

Czym jest konsekracja kościoła?

Konsekracja to stara nazwa na określenie tego co dzisiaj poprawnie nazywamy uroczystym poświęceniem kościoła. Kan. 1217 KPK poleca, by po zakończeniu budowy kościoła możliwie najszybciej go poświęcić lub pobłogosławić, z zachowaniem przepisów świętej liturgii. Zwłaszcza kościół katedralny lub parafialny ma być poświęcony uroczystym obrzędem. Poświęcenie kościoła należy do biskupa diecezjalnego.

Liturgiczna uroczystość konsekracji naszego kościoła w 1979r. była zwieńczeniem budowy, przekazaniem go na wyłączną własność Bogu, po budowniczym księdzu Henryku Czerwionce i po kolejnych budowniczych którzy dokończyli budowy. A ponieważ Bóg, który jest Panem Wszechświata, nie potrzebuje dla siebie mieszkania na ziemi, tak naprawdę poprzez konsekrację kościół staje się miejscem potrzebnym człowiekowi, by mógł spotykać się bezpośrednio z Bogiem poprzez modlitwę, słuchanie Słowa Bożego, a przede wszystkim Sakramenty święte, których szczytem jest Najświętsza Eucharystia.

Najważniejszą częścią obrzędów była i jest Eucharystia. Obrzędy podkreślają, że jest ona najbardziej istotna i jedynie konieczna w poświęceniu kościoła i ołtarza. Pozostałe obrzędy, czyli pokropienie wodą święconą, namaszczenie ścian kościoła i ołtarza, okadzenia i zapalenie świateł są wymownymi symbolami, ukazującymi przeznaczenie i znaczenie kościoła i ołtarza. W naszym kościele widocznymi znakami konsekracji są malutkie krzyżyki na filarach wewnątrz kościoła, a niewidzialnym są relikwie święte - św. Aurelii, złożone podczas konsekracji w ołtarzu naszego kościoła. Aurelia zasłynęła swoją niezłomnością i męstwem, gdy pomimo niewyobrażalnych tortur nie wyrzekła się swojej wiary, za co oddała Bogu swoje życie. To wydarzenie miało miejsce w III wieku, podczas wielkiego prześladowania chrześcijan.

Pan Jezus tak powiedział o świątyni Jerozolimskiej – „Mój dom ma być domem Modlitwy” (Mt 23,13) Wspólnie wybudowaliśmy kościół parafialny, ale nadal budujemy kościół żywy, będący domem modlitwy poprzez wspólną modlitwę i uczestnictwo w mszy św.

Dlatego dzisiaj w rocznicę poświecenia kościoła, trzeba się zapytać samego siebie czy jesteśmy żywymi kamieniami tej duchowej budowli? Czy robimy wszystko aby ożywić naszą wspólnotę wiary, aby nasz kościół był „Domem Modlitwy” tak jak życzył sobie tego, nasz Pan Jezus Chrystus.